one.

Ciepły lecz zimowy dzień. Słońce swoimi promieniami już dawno wdarło się do pokoju Destiny i oświetlało jej nieskazitelną cerę. Dziewczyna jednak spała i nie zdawała sobie sprawy, która godzina. Szkoła. Może i była bogata, ale nie chciała nauczania domowego jak proponowali jej "rodzice". Dziewczyna przekręcał się na prawy bok i lekko uchylając powieki, zobaczyła widniejącą na jej zegarku godzinę 7.23. Zapominają jaki mamy dzień tygodnia ponownie zamknęła oczy, lecz analizując wszystko w głowie, jak rakieta wybiegła z ciepłego łóżka do łazienki. Tam szybko przemyła ospałą jeszcze twarz zimną wodą i związała włosy w wysoki kucyk. Nie miała czasu na makijaż, więc tylko szybko ubrała się w fioletową bluzę, jeansy i czerwone conversy. Zabierając torbę, która leżała obok jej biurka z z sybkośią światła zbiegła po dębowyh schodach do kuchni. Tam już czekała na nią Stella, kucharka, która przygotowała jej śniadanie.
- Wie panienka, która godzina? Za 15 minut musisz być w szkole. - powiedziała z zatroskanym głosem kobieta w podeszłym wieku.
- Tak wiem Stel, ale zaspałam. Dziękuję za kanapki, ale zjem w szkole.
-Ale panienka musi coś zjeść!
- Nie mam czasu, do zobaczenia później.
Dziewczyna wybiegła z domu pośpiesznie zakładając na siebie kurtkę i szalik. Miała niecałe 10 minut do dzwonka, który oznajmiał zaczęcie się zajęć lekcyjnych. Biegła ile miała tylko sił w nogach, mijając po drodze zabieganych ludzi. Londyn o tej porze to była prawdziwa dżungla, każdy śpieszył się gdzieś nie zwracając uwagi na innych. Spoglądając na zegarek dostrzegła, że czas nieubłagalnie mijał i zostało jej jedyne 5 minut. Pocieszeniem było to, że jej oczom ukazał się już dobrze znany budynek szkoły. Wbiegła po schodach zrobionych z czerwonej cegły i zawieszając kurtkę w szatni podbiegła niczym zawodowy biegacz pod klasę. Nikogo już nie było, zapewne już weszli. Powoli otworzyła drzwi, a jej oczom ukazała się nauczycielka i 5 dobrze jej znanych z telewizji chłopców. Była zdziwiona bo do końca nie wiedziała, co oni tutaj robią. Zilustrowała każdego wzrokiem i zaczęła iść w stronę swojej ławki przy czym mówiąc do nauczycielki:
-Bardzo przepraszam za spóźnienie!
Usiadła na końcu w ławce obok okna. Zaczęła wypakowywać swoje rzeczy nie zważając uwagi na to co się dzieje wokół niej. nauczycielka dalej toczyła swój monolog więc postanowiła, że posłucha i w końcu dowie się co oni tutaj robią.
- .. i właśnie dlatego chłopcy muszą ukończyć ostatnią klasę, a uwzględniając fakt, że mamy już prawie koniec półrocza muszą je zaliczyć. Będą zostawali na zajęcia pozalekcyjne w których to właśnie jedni z was będą im pomagać w nauce. Jutro przydzielę wam osoby do poszczególnych przedmiotów. A dzisiaj zajmijcie miejsca w ławkach. Możecie wybrać z kim chcecie siedzieć.
Destiny zastanawiało to, po co chłopcom ukończona szkoła. Przecież są gwiazdami, ale przecież nic nie trwa wiecznie. Miała dość patrzenia jak większość dziewczyn ślini się do nich, by tylko usiedli z nimi w ławce. Ona nie była zainteresowana, odwróciła głowę w stronę okna i przyglądała się jak płatki śniegu spadają na ziemię. Przez myśl jej nawet nie przeszło, że któryś z nich będzie chciał obok niej usiąść. Dlatego była tak bardzo zdziwiona gdy przy swojej ławce zauważyła blondyna, niejakiego Nialla Horana.
- Hej! Wiesz wszystkie miejsca są już prawie zajęte i zastanawiam się czy nie mógłbym usiąść z tobą? - spytał chłopak.
- ymmm.. tak jasne, proszę siadaj!- powiedziała lekko zawstydzona dziewczyna, zestawiając leżącą na krześle obok, swoją torebkę, by zrobić miejsce chłopakowi.
- Dziękuję! A tak w ogóle to jestem Niall. - przedstawił się.
- Tak wiem. Sądzisz, że ktoś na naszej planecie w ogóle o was nie słyszał?
- Sam nie wiem, ale po prostu chciałem być miły.
- Rozumiem. - mówiąc to delikatnie się do niego uśmiechnęła.
- A ty? Jak masz na imię? Jeśli można wiedzieć oczywiście..
- Destiny, Destiny Hopkins. - dziewczyna bała się, że chłopak może skojarzyć nazwisko, ale chyba tak się nie stało.
Podali sobie ręce i wsłuchiwali się w to co mówiła nauczycielka. Algebra na matmie. Dla innych to przekleństwo dla innych pestka. Destiny radziła sobie bez problemu z matematyką, gorzej było z blondynkiem. Ciągle kleślił coś w swoim zeszycie, by tylko rozwiązać jeden przykład. Dziewczyna chciała mu pomóc, ale nie wiedziała czy będzie sobie tego życzył. Dopiero proszący wzrok skierowany w stronę dziewczyny ją przekonał. Wzięła swój długopis w dłoń i przysuwając zeszyt Nialla bliżej siebie zaczęła tłumaczyć chłopakowi o co w tym chodzi.
- Więc tak.. - dziewczyna zaczęła mu wszystko tłumaczyć, ale nie widziała żadnych efektów. Przypomniała sobie, że chłopak lubi jeść, więc może to na niego zadziała. każdy przykład tłumaczyła mu na kanapkach, frytkach, kebabach, pizzach, i różnego rodzaju napojach, aż w końcu udało się. Samodzielnie rozwiązał przykład i w geście radości ukazał rząd swoich białych zębów, na których założony był aparat ortodontyczny.
- To jest proste! - powiedział do dziewczyny.
- No przecież mówiłam, ale nie słuchałeś.
- Dziękuję!
- Nie ma za co! -powiedziała do niego dziewczyna i zaczęła rozwiązywać swoje przykłady.
Nagle do ich uszu dobiegł dzwonek i wszyscy zaczęli się pakować, by jak najszybciej wyjść na przerwę. Panna Hopkins zabrała swoją torebkę i wyszła z sali. Wędrowała korytarzem, aż do sali sportowej. Tam na przerwach były tylko drużyny koszykarskie i puste trybuny. Lubiła tam przesiadywać na przerwach, bo nikt jej nie przeszkadzał. Dzisiejszego dnia miały się odbyć jeszcze 4 lekcje, gdyż nauczycielka od polskiego zachorowała i uczniowie byli zwolnieni do domu. Destiny usiadła na najwyższym sektorze i włączając słuchawki do swojego iPhona oddała się przyjemności słuchania muzyki. Nie trwało to długo, bo dzwonek właśnie oznajmił rozpoczęcie się nowej lekcji. Tym razem historia, coś co nigdy jej nie interesowało. Siedziała tym razem sama, Niall usiadł z jakąś tlenioną blondynką, ale nie zdziwiło jej to. Dekolt i tona makijażu chyba przekonały chłopaka, na jej korzyść. Na samą myśl usmiechnęła się sama do siebie i to potwierdzało jej teorię, że chłopcy to wzrokowcy. Znudzona włożyła jedną z słuchawek do swojego ucha, by nie musiała słuchać o tym, co wydarzyło się w XVII wieku. Odpłynęła w swój wyjątkowy świat, gdzie liczyła się tylko ona i muzyka. Razem stanowili jedność. Nawet nie wiedziała kiedy zadzwonił dzwonek. Dzwonek wybawiciel od tej karkołomnej lekcji. Została jeszcze biologia, wf i zajęcia artystyczne. Dwie pierwsze godziny znów siedziała sama, ale na ostatniej z dzisiejszych godzin usiadł obok niej Zayn. Dziewczyna nie była tak zainteresowana jak większość damskiej części klasy jego obecnością. Owszem był przystojny ale to wcale nie musiało wywoływać u niej ślinotoku i orgazmu jeśli tylko znajduje się w tej samej sali co ona. Jako, że już niedługo święta musieli przyozdobić bąbki. Zayn nawet nie przedstawił się dziewczynie, ale zbytnio się tym nie przejęła. po kolei przyklejala diamenciki do swojej bąbki, i kątem oka zerkała jak radzi sobie mulat. Próbował brokatem wykleić jakiś napis, ale zbytnio mu to nie szło. Jego ręce były bardziej poklejone niż ta bąbka. Dziewczyna już nie mogła wytrzymać patrząc na jego poczynanie i zaczęła się szeroko uśmiechać, przygryzając przy tym dolną wargę. Imponowało jej to, że się starał, ale nie dawał za wygraną.
- Może lepiej by było najpierw zaznaczyć wzór klejem a później posypywać brokatem? - powiedziała do Malika lekko rozbawiona.
- Yyy znaczy się... w sumie! - mulat lekko się zmieszał.
- Zrobisz jak chcesz, ja tylko podpowiadam. - dalej zajęła się swoją pracą.
Chłopak teraz bacznie się jej przyglądał i zauważył jej twarz. Taką bez makijażu, żadnych poprawek. Naturalną. Pierwszy raz spotkał taką dziewczynę, więc widok był dla niego z lekka dziwny. Dziewczyna czując spojrzenie chłopaka na sobie odwróciła się w jego stronę i zapytała:
- Ubrudziłam się na twarzy czy jak?
- Nie czemu pytasz?
- Bo się gapisz?!?!
- Bo nie masz makijażu..
- I co w związku z tym?? Wyglądam jak potwór? Droga wolna możesz się przesiąść, nie trzymam cię tu siłą! - bezinteresownie odpowiedziała chłopakowi.
- Nie o to mi chodzi, po prostu nigdy nie spotkałem się z dziewczyną, która woli swój naturalny wygląd, bo reszta się maluje...
- Ja też, ale po prostu dzisiaj zaspałam okej?
- ammm.. taa jasne!
Na tym skończyła się rozmowa, bo zadzwonił dzwonek. Dziewczyna szybko zabrała torbe i wybiegła do szatni. Słyszała jak ktoś chyba ją woła, ale nie zwracała na to uwagi. Założyła kurtkę i czerwony szalik, po czym udał się do budynku zwanego przez niektórych "domem". Szkoda, że ona nie mogła tak powiedzieć. Znów ta samotność, puste cztery ściany i ona pośrodku nich. Kiedyś jej to przeszkadzało, ale teraz chyba już się przyzwyczaiła. Idąc ulicami Londynu zachwycała się wspaniałą zimą. Taką pogodę kochała mróz, który kolorował policzki na czerwono i świecące słońce, które dodawało uroku pięknej zimie. Była już przy bramie wejściowej więc zadzwoniła dzwonkiem i furtka się otworzyła. Wchodząc do domu jej ciało otuliło przyjemne ciepło. Rozebrała sie i weszła do kuchni. Tam czekał już na nią ciepły obiad, który natychmiast zjadła. Wychodząc na górę po krętych schodach weszła do swojego pokoju i założyła na nogi ciepłe skarpety i wyszła po drabince do swojego azylu. Przez okno świeciło tam grudniowe słońce, sprawiając w nim przemiłą atmosferę. Destiny usiadła na poduszkach i zaczęła szukać w torebce swojego telefonu. Włączyła laptopa, a jej zguby nadal nie było. Zaczęła przypominać sobie gdzie ostatni raz go miał. Zajęcia artystyczne, bąbki, sala 47... 'o kurwa zostawiłam go w klasie'. Teraz już wiedziała, dlaczego ktoś ją wołał. Chciał jej go oddać. Skarciła się w myślach, że się nie odwróciła. Ale może ktoś będzie tak miły i odniesie go do gabinetu dyrektora. Tymczasem posiadaczem jej zgubionego telefonu był Malik. Sam nie wiedział czemu, ale zaczął przeglądać galerię dziewczyny. Miała kilka swoich zdjęć, które szczerze zachwyciły Zayna. Reszta to były zdjęcia z miejsc w których była. Góry, morza, jeziora... Każdy inny kraj. Tym razem wszedł w listę odtwarzania i zdziwilo go, że ma na telefonie ich piosenki a nie skacze wokół nich. Wiedział, że źle robi dogłębnie penetrując jej telefon, ale nie mógł się oprzeć. W końcu wszedł w kontakty i postanowił jakoś ją powiadomi, że to on znalazł jej telefon. 'dom -.-' to coś czego szukał. Kliknął zadzwoń i dopiero teraz uświadomił sobie, że nie wie jak ma na imię, dobrze że Niall o niej opowiadał i o ile dobrze zapamiętał to Destiny. Jeden sygnał, drugi..
- Rezydencja państwa Hopkins czym mogę służyć? -w słuchawce odezwał się okbiecy głos.
- yyy dzień dobry, ja dzwonię do Destiny. Czy można ją prosić do telefonu?
- Oczywiście już przełączam na rozmowę do jej pokoju!
-Dziękuję..
W azylu brunetki rozległ się głos telefonu. Odebrała:
- Słucham?
- ymmm hej! Chciałem ci powiedzieć, że zostwiłaś telefon w klasie.
- tak wiem, ale kto mówi?
- Zayn.. to ja siedziałem z tobą na ostatniej lekcji.
-Aaaa tak chłopak od brokatu!
- Tak to właśnie ja. Potrzebujesz telefonu dzisiaj to ci go odwiozę, a jak nie to oddam ci jutro w szkole?
- Może lepiej będzie jak odbiorę go dzisiaj!
- Dobra to podaj adres zawiozę ci go!
- Nie... nie trzeba na prawdę! Mógłbyś być w parku za 15 minut, ja po niego przyjdę?
- Skoro tak wolisz!
- Tak, tak będzie lepiej! Do zobaczenia!
Chłopak rozłączył się i zaczął szykować na spotkanie z dziewczyną.


                                                                             ~*~

Tadammmmm... :D
Tak i oto macie ode mnie 1 rozdział! :))
Jak wrażenia po przeczytaniu?? Podoba się?? :)
Liczę, że tak... bo tak w miarę jestem z niego zadowolona! :I
Tak więc kolejny pojawi się za tydzień, może dwa! :D
Dziękuję za komentarze pod prologiem!! :D
I prośba CZYTASZ--->KOMENTUJ to dla mnie ważne!! :))
Nie zanudzam was moją gadaniną i do napisania gwiazdeczki! :**

Pozdrawiam Olcirek! <3