Prolog.

Dni i miesiące, a wciąż to samo uczucie. Ta sama pustka, która wręcz rozrywała serce 17 letniej Destiny Hopkins. Powiedzenie pieniądze szczęścia nie dają, były idealnym sformułowaniem określającym jej teraźniejsze życie. Matka sławna projektantka mody na całym świecie, ojciec architekt jakich mało. Mieszkanie jakiego mogą pozazdrościć niejedne gwiazdy showbiznesu. Ogromna willa z basenem i pięknym, dużym ogrodem. Pokojówki, sprzątaczki, ogrodnicy, mechanicy... cały sztab pracował by ten dom był idealny. Dom może i należał do jednych z piękniejszych, ale czy rodzina była tak nieskazitelna jak sam budynek? Otóż nie! Rodzice nie mieli dla swojej córki czasu, wolne chwile woleli spędza w swoim toważystwie, aniżeli z własnym dzieckiem. Ona czuła to. Czuła, że nie była chciana na tym świeice. Była dzieckiem z przypadku. Rodzice zawsze oddawali się przyjemności, którą nazywali pracą. Kochali się, a Destiny była niechcianym skutkiem tego uczucia. Wiele razy próbowała ułatwić im życie, cieła się, lecz nigdy by doprowadzić swój organizm do śmierci. Nie miała odwagi? Możliwe. W skole dziewczyna była spokojną osobą, nie pokazywała innym przewagi tylko dlatego, że ma pieniądze. Nie obnosiła się z tym, gdyż to nie sprawiało jej przyjemności. Nie miała nikogo z kim mogłaby dzielić, każdy smutek i każdą radość, choćby najmniejszej chwili swojego życia. Wiele osób chciało zyskać jakoś jej wzglęby, by mieć jakieś korzyści z tej znajomości, lecz dziewczyna nie była naiwna i nie pozwalała wchodzić w swoją strefę życiową takim ludziom. Z pozoru niczym nie rózniła się od rówieśniczek. Chodziła w bluzach, trampkach, fullcapach. To sprawiało jej ogromną przyjemność, życie w cieniu, nie wyróżnianie się. Matka miała jej za złe taki styl. Uważała, że jest dziewczyną i powinna wyglądać na taką, a nie jak chłopak. Słowa jej rodzicielki wogóle na nią nie działały. Miała swój świat i zamykała się w nim. Odpychała od siebie ludzi, by nigdy więcej nie poczuć takiego bólu jaki sprawiają jej teraz rodzice. Jej azyl, ucieczka od rzeczywistości to tajemniczy pokoik na poddaszu. Tam wszystko jest dla niej łatwiejsze. Siada po turecku na stosie poduszek i wyglądając przez ogromne okno wpatruje się gwiazdy co wieczór i marzy o innym, normalnym życiu. Tam czuje się bezpiezna. Nikt nie wie o jej małym królestwie i to chyba sprawia, że jest takie wyjątkowe. Tam może po prostu być sobą. Robić co chce, bez żadnych konsekwencji. Ściany oklejone są zdjęciami jej ulubionych zespołów, piosenkarek i piosenkarzy. Nie takie zwykłe plakaty. To są zdjęcia z najzabawniejszych momentów w ich życiu, kiedy śmieją się i tym samym poprawiają humor Destiny. Ta kryjówka jest świadkiem jej łez, pierwszych zauroczeń,  rozmyślań nad przyszłością. Do tej pory nikt tam oprócz niej nie zagościł, ale czy to się kiedyś zmieni. Czy ktoś tak zawładnie jej sercem, by mógł zawitać w progach tej skromnej kryjówki. To pewnie pokaże nam czas...

                                                                          ~*~

Jest i prolog. :) x
No więc misiaczki jak wam się podoba??
Ogólnie miało być o czymś innym, ale po obejrzeniu pewnego filmu i opowiadaniu dziwnej historii przez moją przyjaciółkę, wyszło coś takiego! :D
Liczę na wasze komentarze, bo one na prawdę motywują mnie do pisania...
Myślę, że chociaż połowa czytelniczek z mojego wcześniejszego opowiadania, będzie to czytała!
Jeśli nie, no to trudno. :'(
Jeżeli chociaż jedna z was bedzie to czytać i komentować, to ja będę to dalej pisała.. :D
Dziękuję za uwagę, do napisania! :))

Pozdrawiam Olcirek~!! :**

<3